broń obuchowa podobna do buławy

broń obuchową, która zadaje cięcia miażdżące, obuchowo-sieczną, obuchowo-kłującą, tnąco-sieczną zadaje rany cięte, kłującą jak sama nazwa wskazuje zadaje rany kłute, tnąco-kłującą. Broń obuchowa nie jest obecnie stosowana w celach militarnych. Jest to najstarszy typ, gdyż za jej prototyp można uznać kamienie zwane eliza. BUŁAT. broń Okudżawy. ★★★★. sylwek. ? Stan zdrowia. Lista rozwiązań dla określenia broń obuchowo-sieczna przypominająca młotek z krzyżówki. Hasło do krzyżówki „dawna wschodnia broń obuchowa podobna do buławy” w słowniku krzyżówkowym. W niniejszym leksykonie szaradzisty dla wyrażenia dawna wschodnia broń obuchowa podobna do buławy znajduje się tylko 1 odpowiedź do krzyżówki. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne znaczenia Blunt (Broń obuchowa) Skill ten umożliwia sprawne używanie broni obuchowych (maczugi, buławy, młoty, topory). Im bardziej rozwinięta umiejętność, tym więcej ataków specjalnych oraz większe obrażenia. Broń obuchowo-sieczna – typ broni obuchowej przeznaczonej do zadawania cięć miażdżących. Obejmuje wszystkie rodzaje toporów i siekier bojowych, oraz ich pochodne: berdysze, czekany i nadziaki. Broń obuchowo-sieczna używana była głównie w starożytności i średniowieczu, w późniejszych wiekach jej znaczenie zaczęło maleć, a w XVIII wieku całkowicie wyszła z użycia wojskowego. Dating Age Difference Rule Of Thumb. Cytuj Broń Drzewcowa i Obuchowa HALABARDAKasper DenhoffHalabarda - dwuręczna broń drzewcowa, która zdobyła popularność między wiekiem XIV a wiekiem XV. Na 2,5-metrowym drzewcu osadzone było ostrze rozchodzące się na trzy strony: na siekierę, szpikulec sterczący pośrodku, mogący służyć zarówno do cięcia jak i kłucia, oraz na hak umożliwiający żołnierzowi zrzucenie za jego pomocą kawalerzysty z konia. Od XVI w. używana przez straż pałacową i miejską. Dzięki swej prostej budowie, wysokiej skuteczności i niskiemu kosztowi produkcji była bardzo popularna i szeroko dostępna. Używano jej głównie, aby pokonać pikinierów albo rycerzy walczących mieczem, gdyż długość tej broni zapewniała halabardnikom dużą była podstawową bronią wczesnej armii szwajcarskiej od XIII wieku, następnie rozprzestrzeniła się także na inne kraje, w dużym stopniu ze szwajcarskimi wojskami nieprzydatności bojowej, halabardy są wciąż obecne, chociaż jedynie jako broń reprezentacyjna (np. Gwardia Szwajcarska) Różne typy halabard Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 18:08 ANGON, BERDYSZ i CEP BOJOWYKasper DenhoffAngon - włócznia germańska, wzorowana na rzymskich oszczepach miał niewielki grot z zadziorami osadzony na żelaznym trzpieniu, z tuleją. Mierzył ok. 2 m. Obok siekierki typu "franciska" najbardziej charakterystyczna broń plemienia (łac. barducium - siekierka) to broń drzewcowa. Ciężki, szeroki topór o zakrzywionym ostrzu i długim drzewcu (ok. 1,8 m), zdolny zmiażdżyć zbroje. Używany przez piechotę do walki z jazdą w XVI i XVII wieku. W Polsce w 1674 Jan III Sobieski wprowadził w wojsku polskim zmodyfikowany berdysz mały o długości ok. 120 cm, używany także jako podpórka (forkiet) podczas strzelania z muszkietu. Znany był już w starożytności, ale rozpowszechniać zaczął się w średniowieczu w XIV wieku (Europa Zachodnia).Cep bojowy - broń drzewcowa używana w średniowieczu podobna do zwykłego cepa, ale zakończona żelazną sztabą lub kolcami często połączonymi z rękojeścią łańcuchem. Używana przez piechotę do XVI wieku. Często wykorzystywana w powstaniach chłopskich w XVII na rysunku dębowy cep był używany do XVII wieku przez mieszczan do obrony murów miejskich. Miał on dzierżak o średnicy 5 cm i długości 180 cm. Bijak długości 70 cm był zestrugany na kształt ośmiokątny i wzdłuż całej długości okuty czterema stalowymi sztabkami. Każda z nich była przytwierdzona do bijaka dwunastoma ćwiekami. Duże łby tych ćwieków zwiększały siłę rażenia cepa. Dzierżak był podobnie okuty na górnej połowie swej długości. Gęzwa (ruchome połączenia dzierżaka z bijakiem) cepa bojowego była wykonana z Chinach używano podobnej broni zwanej samjiegun (trzyczęściowy kostur, po japońsku sansetsukon - 三節棍), wykonanego z trzech drewnianych części (od 60 cm do blisko metra) połączonych krótkim łańcuchem (ok. 6 cm). Dzisiaj naucza się walki takim cepem w wielu szkołach wushu (kung-fu) na całym świecie. Również w Japonii i Okinawie stosowano cepy bojowe - nunchaku. Najczęściej składało się ono z 30-centymetrowych pałek połączonych łańcuchem lub sznurem. Istniały też różne inne wersje, np. z czterema pałkami, z jedną krótszą itp. Obecnie walki tymi typami broni naucza się w sztuce walki innych językach często nie ma rozróżnienia między cepem bojowym a kiścieniem. Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 18:13 BUZDYGANKasper DenhoffBuzdygan (tur. bozdogan - pałka) broń obuchowa pochodzenia wschodniego, metalowa głowica osadzona na trzonku o długości ok. 60 cm. Głowica zbudowana była z piór (najczęściej 6 do 8, choć były buzdygany o ponad 20 piórach) promieniście rozchodzących się od drzewca. Dlatego na Rusi znany był również jako "sześciopiór". Pióra miały kształt trójkątny lub trapezowy, zwężający się ku dołowi. Trzonek był drewniany, drewniany okuty blachą lub całkowicie metalowy, czasami z ukrytym wewnątrz używane były w Europie od X do XV w., zarówno przez piechotę jak i jazdę. W Polsce od XVI do XVIII wieku stanowił oznakę władzy oficerskiej rotmistrzów, pułkowników, poruczników i chorążych – były wtedy zwykle bogato zdobione, z zaokrąglonymi Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 18:25 BUŁAWA i PIERNACZKasper DenhoffBuława (słowo pochodzenia tureckiego) jest bronią obuchową, udoskonaloną formą kościanej lub drewnianej maczugi. Wywodzi się ze Wschodu i do późnego średniowiecza była używana do unieszkodliwiania przeciwnika, który osłonięty był tylko wątłym pancerzem (np. kolczugą). U kresu epoki rozpowszechniły się sztywne zbroje płytowe, które sprawiły, że buława stała się tylko oznaką władzy wojskowej (w Polsce – hetmańskiej (XVI-XVIII wiek) lub marszałkowskiej (XX wiek). Buława posiada głowicę w kształcie kuli lub gruszki – rodzaj buławy lub buzdyganu wykonanego ze srebra lub żelaza i zakończonego piórami. Dawniej stanowił symbol władzy u starszyzny kozackiej na Zaporożu. Odgrywał także funkcję listu żelaznego zapewniającego posiadającej go osobie swobodny przejazd i ... 3640, Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 18:29 Adam Brzezina Winiarski Buława, oznaka władzy Hetmańskiej Buzdygan, oznaka władzy namiestników, rotmistrzów i pułkowników. Obecnie w Wojskach Koronnych i Litewskich oznaka godności generalskiej. Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 19:43 Adam Brzezina Winiarski Buzdygan mosiężny z ukrytym w trzonie sztyletem z pierwszej połowy XVII wieku Buzdygany Rotmistrzowskie Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Henryk Mikołaj Hrychowicz » 24 mar 2015, 19:45 Kij bojowyNajprostsza odmiana broni drzewcowej o różnej długości, od kilku cm do 2,5 metra. Kij bojowy nie posiadał grotu, końce miał naturalne lub specjalnie dla celów walki spreparowane, czyli zaostrzone, pogrubione lub okute metalem. Kij bojowy był chętnie wykorzystywany jako broń przez ludność cywilną, wędrowców, mnichów, a nawet przez straże miejskie, szczególnie w sytuacjach, gdy użycie broni ostrej było niewskazane lub zabronione. Zmarły Posty: 3417Dołączył(a): 15 sty 2015, 08:12Lokalizacja: HaliczMedale: 11 Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Henryk Mikołaj Hrychowicz » 24 mar 2015, 19:53 GoedendagBroń służącą do walki wręcz. Składała się z drewnianego trzonu o długości do 150 cm rozszerzającego się ku górze, co nadawało mu kształt maczugi. Okuty na szczycie żelazną obręczą a jego zwieńczenie stanowił masywny metalowy szpikulec najczęściej o przekroju kwadratu. Goedendag najlepiej sprawdzał się w walce defensywnej. Rząd uzbrojonych w goedendagi piechurów stojących za pikinierami mógł decydować o zwycięstwie. Zmarły Posty: 3417Dołączył(a): 15 sty 2015, 08:12Lokalizacja: HaliczMedale: 11 Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Henryk Mikołaj Hrychowicz » 24 mar 2015, 20:09 PikaDawna broń drzewcowa piechoty, używana przede wszystkim przeciwko kawalerii. Piki osiągały 5,5 - 6 metrów długości. Drzewce zakończone było metalowym grotem, co zwiększało skuteczność w boju. Pikinierzy, których główną broń stanowiła pika, byli również uzbrojeni w szpady lub inną krótką broń białą, ze względu na niewielką przydatność piki w bezpośrednim bitwy pikinierzy byli na ogół zgrupowani w zwarte czworoboki, co zapewniało większą efektywność działania. Po wynalezieniu muszkietu pikinierzy stali się osłoną dla formacji wyposażonej w tę broń. Piki były w powszechnym użytku od czasów średniowiecza aż do XVII wieku, gdy wzrost zasięgu oraz skuteczności ognia prowadzonego z muszkietów z zamkiem skałkowym i armat spowodowały, że piki stały się mało użyteczne. W XVIII wieku piki zniknęły z pól bitew. Zmarły Posty: 3417Dołączył(a): 15 sty 2015, 08:12Lokalizacja: HaliczMedale: 11 Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Henryk Mikołaj Hrychowicz » 24 mar 2015, 20:33 GizarmaBroń drzewcowa o długim, płaskim grocie osadzonym na drzewcu długości 2-2,5 metra, zdobionym często w późniejszym okresie chwostem u nasady żeleźca. Początkowo żeleźce miało kształt kosy osadzonej pionowo, z długim, poziomym szpikulcem po tępej stronie oraz dwoma kolcami sterczącymi na boki. W końcowym okresie średniowiecza i w czasach późniejszych żeleźce uległo znacznym modyfikacjom, pozostał skierowany wprost ku górze ostry grot, poniżej niego znajdował się sierpowaty hak, a pod nim, po przeciwnej stronie kolec skierowany w bok. Przy nasadzie żeleźca znajdowały się kolejne dwa kolce, skierowane w przeciwne strony. Broń ta była używana przez piechotę, głównie w starciach z konnicą (haki umożliwiały ściągnięcie jeźdźca na ziemię). Gizarma pojawiła się w XI wieku we Francji, potem w Anglii. W XV wieku rozpowszechniła się w Europie Zachodniej, w Polsce używana wyłącznie przez piechotę gdańską. Później wyszła z użycia bojowego, stając się, podobnie jak halabarda i glewia, bronią paradną, aby w XVII wieku zaniknąć zupełnie. Zmarły Posty: 3417Dołączył(a): 15 sty 2015, 08:12Lokalizacja: HaliczMedale: 11 kuchnie na wymiar kalwaria zebrzydowskaPowrót do Muzeum Wojska Kto przegląda forum Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 0 gości Szukaj Produkty BIŻUTERIA Zawieszki BONY PODARUNKOWE BROŃ OBUCHOWA DODATKI DO POCHEW WIKIŃSKICH Okucia do pochew Uchwyty do pochew KLAMRY I AKCESORIA DO PASÓW Birka X w. Londyn X-XI w. Mikulčice IX w. Pozostałe X w. MIECZE KUTE japońskie jednoręczne półtoraręczne wikińskie MIECZE OZDOBNE jednoręczne PUDEŁKA I STOJAKI pudełka stojaki uchwyty SZABLE KUTE do XVI wieku XVII - XVIII wiek SZABLE OZDOBNE od XIX wieku XVII - XVIII wiek SZTYLETY I NOŻE KUTE saksy sztylety Wybierz kraj Na tej stronie możesz wybrać swój kraj. Pamiętaj, że wysyłka jest możliwa tylko do kraju który tutaj wybierzesz. Nie jesteś zalogowany. Zaloguj Koszyk produktów produkty produkt jest pusty Brak produktów Suma 0,00zł Podane ceny są cenami brutto Koszyk Alamar 6 stycznia 2006, 21:27 Nieraz pojawiały się zapytania w stylu: "Co trzyma w ręku ten mroczny elf? Przeciez nie było kusz z magazynkiem!" czy "Co to jest buława?" czy też ten ma przybliżyć wszystkim historie i pochodzenie broni używanej w uniwersum Might and Magic, a także wyjaśnić wszelkie wątpliwości typu: czym różni się buława od maczugi lub co to jest berdysz?Tu tez można zadawać pytania na temat uzbrojenia jednostek w serii razie ogólnie co to jest BUŁAWA (autor - Trang Oul):Buława to broń obuchowa wywodząca się od maczugi. Składa się z metalowego trzonka i umocowanej na nim gruszkowatej lub kulistej, metalowej głowicy. W Polsce w XVI-XVII w. stanowiła symbol władzy hetmańskiej. Buławy używane jako insygnium były bogato zdobione. Trang Oul 6 stycznia 2006, 23:30 Miecz – biała broń sieczna, charakteryzująca się prostą głownią, zwykle obosieczną i otwartą rękojeścią. W zależności od typu, miecz trzymany był jedną ręką (większość mieczy) lub dwiema rękami. 1Sztylet to krótka broń sieczna, jedna z najstarszych broni tego typu. Jako broń bojowa, sztylet stanowi najczęściej uzupełnienie innej, długiej broni bojowy to uniwersalna broń obuchowa, składająca się z stalowego żeleźcca osadzonego na drewnianym stylisku. Używany zarówno w walce wręcz jak i do rzucania topór zadaje rany głównie swym ciężarem. Jednocześnie od początków istnienia topory były wykorzystywane jako narzędzia. W razie potrzeby mogły szybko przekształcić się w śmiercionośną to broń obuchowa, jest formą młotka bojowego o krótkim trzonku z żeleźccem tępym na jednym końcu i z ostrym zakrzywionym dziobem na drugim. Młot lucereński to młot bojowy, którego obuch rozkuty jest na cztery ostre zęby. Dzięki temu broń, przy całej zachowanej masie, zadaje obrażenia kłute,a nie bojowe to forma metalowej maczugi z kulą wyodrębnioną poniżej wierzchołka i z drewnianym to drewniana pałka, z metalową głowicą często nabijana ostrymi – broń obuchowa, metalowa głowica osadzona na trzonku o długości ok. 60 cm. Głowica zbudowana jest z piór (najczęściej 6 do 8, choć istnieją buzdygany o ponad 20 piórach) promieniście rozchodzących się od drzewca. Pióra mają kształt trójkątny lub trapezowy, zwężający się ku dołowi. Trzonek jest drewniany, drewniany okuty blachą lub całkowicie metalowy, czasami z ukrytym wewnątrz (korbacz) to broń obuchowa, forma bicza bojowego. Prosty drzewiec nie przekracza zazwyczaj długości 1 metra, na jego końcu zamocowane są rzemienie lub łańcuchy zwieńczone ciężarkami w formie kul, walców czy też obręczy. Kule te pokryte są kolcami potęgującymi siłę uderzenia. Istnieją też kiścienie pozbawione drzewca, w postaci kuli na rzemieniu, który owija się dookoła ręki. Włócznia to broń drzewcowa, kolna, której grot jest osadzony na drzewcu o długości nie przekraczającej 2 m. Służy do walki wręcz, można było nią zadawać pchnięcia we wszystkich – broń drzewcowa o obosiecznym grocie, posiadającym u nasady dwa rozgałęzienia o kształcie skrzydeł lub to dwuręczna broń drzewcowa. Na 2,5-metrowym drzewcu osadzone jest ostrze rozchodzące się na trzy strony: na siekierę, szpikulec sterczący pośrodku, mogący służyć zarówno do cięcia jak i kłucia, oraz na hak umożliwiający żołnierzowi zrzucenie za jego pomocą kawalerzysty z z ostrzami - są to dwa długie na 50 cm łańcuchy połączone są ze sobą służącym za rękojeść kawałkiem drewna owiniętego rzemieniem lub innym materiałem, a zakończone ostrzami nieco przypominającymi - broń strzelecka składająca się ze sprężystego pręta lub listwy zwanego drzewcem, oraz linki łączącej oba końce pręta zwanej cięciwą. Pociskiem jest strzała, czyli cienki i długi pręt, który jest wystrzeliwany z łuku. Drzewiec łuku musi być wykonany z elastycznego materiału, który jest w stanie ulegać odwracalnemu odkształceniu poprzez ręczne naciągnięcie cięciwy. Cięciwa musi być stosunkowo cienką (ale nie przesadnie) nierozciągliwą linką, na tyle wytrzymałą, aby nie pękać w trakcie naciągnia drzewca. Strzała musi być na tyle długa, aby wystawać choć trochę za drzewce w momencie pełnego naciągnięcia to broń miotająca neurobalistyczna podobna do łuku. Zasadnicza różnica w użyciu polega na możliwości wstrzymania się ze strzałem przez dowolnie długi czas po naciągnięciu cięciwy. Cięciwę naciąga się ręcznie, korbą lub lewarem, a dopiero potem strzela naciskając spust. Kusza posiada szereg zalet, które stawiają ją wyżej od łuku. Po pierwsze, jest ona o wiele łatwiejsza w obsłudze - nie wymaga długotrwałego treningu. Po naciągnięciu może pozostawać w gotowości do strzału przez długi czas. Poza tym kusza ma większy zasięg ze względu na mocniejsze, twardsze łęczysko, a co za tym idzie posiada również większą przebijalność niż łuk. Oprócz tych zalet kusza ma jedną podstawową wadę - jej szybkostrzelność jest kilkukrotnie mniejsza niż szybkostrzelność - dysk lub żelazna obręcz o średnicy ok. 30cm, z naostrzoną to zbroja zbudowana z kilkunastu tysięcy małych kółek żelaznych o średnicy 0,5-15 mm, które są splatane w taki sposób, aby łączyć się z kilkoma sąsiednimi. Jest bardziej wytrzymała od zbroi skórzanej i zapewnia lepszą swobodę ruchu niż zbroja płytowa. Holgar 7 stycznia 2006, 02:43 ProcaProca to broń miotająca wykorzystująca siłę odśrodkową, składająca się ze sznurka i kamienia, którym strzela. Aby z niej wystrzelić, należy trzymać końce sznurka w jednej ręce (w połowie sznurka kamień) i kręcić nimi coraz szybciej. Gdy sznurek nabierze odpowiedniej prędkości, należy wypuścić z ręki jeden koniec sznurka, wypuszczając w ten sposób kamień. Strzelanie z takiej procy wymaga ogromnego doświadczenia i wyczucia. Znacznie łatwiej jest strzelać z podtypu procy zwanego katapultaProca katapulta to rodzaj broni miotającej. Najprostsza ręczna proca katapulta zbudowana jest z patyka w kształcie litery Y oraz z kawałka gumy przymocowanego do górnych jego końców. Aby strzelić, najpierw należy naciągnąć gumę z pociskiem (najczęściej kamieniem), a następnie ją - to miecz o zakrzywionej, jednosiecznej głowni, pochodzący z zachodniej Azji. Choć obecnie dość powszechnie "sejmitarami" nazywa się miecze arabskie, w rzeczywistości nie istniał historyczny miecz o takiej nazwie. Nazwa "sejmitar" pochodzi od perskiego "szamszir", który rzeczywiście był zakrzywionym mieczem używanym często w historii bliskiego wschodu. Sejmitarem nazywa się obecnie jednak często wszelkie wschodnie zakrzywione miecze - w tym indyjski tulwar i turecki płytowaZbroja płytowa - pełna, z odsłoniętymi wszystkimi stalowymi elementami konstrukcji pojawiła się pod koniec XIV wieku. Chroniła całe ciało rycerza, od hełmu na głowie do metalowych osłon trzewików. Pojawiła sie kiedy w walkach było zapotrzebowanie na pancerz dający lepszą ochrone niż kolczuga przed obrażeniami obuchowymi. Była jednakże od niej cięższa, i co za tym idzie - trudniej było się w niej poruszać. Była bardzo często spotykana. Była też bardzo droga i nie każdego rycerza było na nią stać. Wbrew powszechnym twierdzeniom zbroja pełna płytowa ograniczała ruchy mniej niż pełna kolczuga, ponieważ jej ciężar był równomiernie rozłożony na cłym ciele, a w przypadku kolczugi w większości na to neurobalistyczna, starożytna machina miotająca; stanowiła rodzaj ciężkiej kuszy, wyrzucającej pociski (bełty, kule, kamienie, kłody drewna) torem płaskim; używana również w dawna machina oblężnicza lub sprzęt oblężniczy służący do rozbijania i wyważania bram i murów zamków i innych obleganych umocnień, używana w starożytności i średniowieczu. W najprostszej wersji taran stanowił po prostu ciężką belkę niesioną przez kilku lub kilkunastu żołnierzy, którzy uderzali nią w bramę. Belka bywała zakończona żelaznym okuciem, czasami w formie baraniego machina oblężnicza, taran miał formę rusztowania, pod którym była wahadłowo zawieszona ciężka belka. Zwykle machina wyposażona była w koła do przemieszczania i zadaszenie w celu osłony żołnierzy przed pociskami tarany, zbliżone funkcjonalnie do dawnych sprzętów oblężniczych, są obecnie sporadycznie używane do zastosowań specjalnych, np. policyjnych. Używa się w tym charakterze takze przebudowanych (niech ktoś napisze czy to nie to samo co halabarda)Berdysz (łac. barducium - siekierka) to broń drzewcowa. Ciężki, szeroki topór o zakrzywionym ostrzu i długim drzewcu (ok. 1,8 m), zdolny zmiażdżyć bojowyCep bojowy - broń obuchowa używana w średniowieczu podobna do zwykłego cepa, ale zakończona żelazną sztabą lub kolcami często połączonymi z rękojeścią (tur.) - rodzaj broni drzewcowej, rodzaj włóczni znany od czasów prehistorycznych. Charakterystyczną cechą jest stosunkowo niewielka długość drzewca (ok. 70-90 cm).GlewiaGlewia (łac. glavea, glavia) – broń drzewcowa, zaopatrzona w grot w postaci szerokiego jednosiecznego noża, osadzony na drzewcu o długości 2-2,5 m. Późniejsze glewie posiadały jeden lub dwa kolce na grzbiecie noża, co upodabniało je do zarannaGwiazda zaranna, morgenstern, morning star – typ broni obuchowej, charakteryzuje się głowicą nabitą kolcami, w kształcie gwiazdy (stąd nazwa). Zależnie od budowy był to rodzaj wekiery (okutej maczugi) lub korbacza. W pierwszym przypadku głowica była osadzona bezpośrednio na stylisku, w drugim głowica była zamocowana na końcu łańcucha, który z kolei był mocowany do rękojeści. Ostatnio używana bojowo w czasie I wojny "gwiazda zaranna" (jako typ broni) funkcjonuje w języku polskim od stosunkowo niedawna, pojawiła się głównie za sprawą obcojęzycznej literatury fantasy oraz gier fabularnych. Z tego powodu w polskich tekstach często można się spotkać z niemiecką lub angielska wersją tej nazwy, a także z różnymi, często błędnymi, jej definicjamiKopiaKopia – Jest bronią drzewcową bazującą na włóczni, jednakże przystosowaną do używania jej przez konnych. Była ona powszechnie używana niemal wszędzie gdzie były wojska konne, stając się tradycyjną bronią europejskich Europie kopie turniejowe różniły się zdecydowanie od tych używanych na wojnie. W turniejowych koniec był zakończony tępo, gdyż nikomu nie zależało przecież na tym, aby trwale okaleczyć przeciwnika. Kopie używane w czasie działań wojennych zbliżone były bardziej do zwykłej włóczni będąc przystosowane jednocześnie do trzymania ich w jednej bojowaKosa bojowa to broń biała, która powstaje z przekształcenia narzędzia typowo rolniczego w broń bojową. Ze względu na jej szczególne właściwości tnące oraz długi zasięg, kosa gospodarcza doskonale nadaje się do przypadkowego użycia jako broń podręczna, lub po odpowiednim jej zaadaptowaniu, może być użyta jako broń bojowa, tj. być przeznaczona na wyposażenie oddziałów o charakterze - broń drzewcowa używana głównie przez kawalerię. Odmiana kopii — długie, proste narzędzie walki zakończone ostrzem. Lanca w odróżnieniu od włóczni posiada jest to japońska broń drzewcowa używana w sztuce walki naginata-do. Naginata tradycyjna składa się z drzewca o długości ok. 180 cm oraz elastycznie zamocowanego na nim żeleźca o długości ok. 40 cm i kształcie zbliżonym do ostrza japońskiego miecza - katany bądź tachi, dzięki czemu mogła służyć zarówno do kłucia jak i cięcia. Długość drzewca podana powyżej jest jedynie uśrednioną długością, bowiem przez wieki używania wahała się od 60 cm do około 3 metrów. Podobnie jest z żeleźcem - jego długość wahała się od 15 cm do około 60 cm, różne były także szerokości ostrza i stopień to dawna broń drzewcowa piechoty, używana przede wszystkim przeciwko kawalerii. Były one bardzo długie i osiągały nawet do sześciu metrów zakończone było na samym szczycie metalowym grotem, co zwiększało skuteczność w boju. Pikinierzy, których główną broń stanowiła pika, byli również uzbrojeni w krótkie miecze ze względu na niewielką przydatność piki w bezpośrednim – broń drzewcowa o długim, płaskim grocie osadzonym na drzewcu długości 2-2,5 metra. Początkowo żeleźce miało kształt kosy osadzonej pionowo, potem dodano niesymetrycznie rozmieszczone haki i kolce. Broń ta była używana przez piechotę, głównie w starciach z konnicą (haki umożliwiały ściągnięcie jeźdźca na ziemię).CzekanCzekan broń obuchowo-sieczna składająca się z trzonka zakończonego siekierką, podobna do - broń biała wywodząca się od miecza. Była to broń długa (150-180 cm), przeznaczona do kłucia, o prostej głowni o trój- lub czterokątnym przekroju. Używana praktycznie tylko przez husarię do walki z konia po złamaniu kopii w pierwszym lamelkowaZbroja lamelkowa (zbroja płytkowa) - zbroja złożona z kilkuset metalowych płytek połączonych np. – rodzaj pancerza, skórzana kurtka z naszytymi lub przynitowanymi od wewnątrz płytkami metalowymi. Płytki miały ok. 2,5 na 5 cm, czasami dodawano dodatkowo dużą okrągłą płytę na piersiach. Płytki niekiedy pokrywano cyną dla zapobieżenia to okrycie głowy chroniące czaszkę przed urazami. Przez wiele wieków używany był tylko przez wojsko. Alamar 7 stycznia 2006, 09:34 Widzę, że temat się uzupełnienie:Sejmitar to po prostu biała: Broń przeznaczona do walki w zwarciu zadająca obażenia kłute lub sieczne (czyli miecze, włócznie, topory, itp.)Broń czarna Broń zadająca obrażenia obuchowe (maczugi, młoty). Nazwana tak ze względu na to, że była "niegodna" dla rycerzy. Acid Dragon 7 stycznia 2006, 13:04 temat już w drugim poście przekroczył tematykę gier HoMM-MM, a bardzo wiele z wymienionych broni w grach HoMM-MM nigdy nie występowało. Jako, że temat do RPG potrzebny najwyraźniej jest, tu też został przeniesiony. Trang Oul 7 stycznia 2006, 14:47 Wydaje mi się, że niektórych broni nie będzie w RPG (np. naginaty). Czy MG mógłby je jakoś oddzielić od tych, które będą? Acid Dragon 7 stycznia 2006, 15:24 W takim razie temat zawędrował do tawerny i to moje ostatnie słowo :P. Holgar 7 stycznia 2006, 17:24 Nie ma problemu i tak miałem się za to wziąć w wolnym czasie. Najpierw jeszcze coś dorzuce, a dopiero na końcu posortuję. Narsil 8 stycznia 2006, 12:23 Alamar->pomiędzy scimitarem(jakoś ładniej wygląda angielska pisownia)a szablą chyba jednak jest różnica... Trang Oul 8 stycznia 2006, 12:41 Masz rację, ale wg mnie chyba nie ma sensu robić dwóch tak podobnych broni. Tak samo jak nie trzeba robić osobno np. buławy, buzdygana i berła albo włóczni i partyzany. Alamar 8 stycznia 2006, 12:43 @NarsilWyobraź sobie, że nie ma aż tak istotnej (przynajmniej według mojej wiedzy). W Might and Magic Jatagan też jest klasyfikowany jako w końcu sejmitar (czy też poprawnie SCIMITAR) wg. słownika ang-pol (może niezbyt dobry przykład) to krótka zakrzywiona szabla żeby być dokładnym to w świecie Mocy i Magii mamy następujący podział mieczy : długie miecze (longsword), pałasze (broadsword), szable (sabre) i miecze dwuręczne (two-handed sword).>>>Gwiazda zaranna, morgenstern, morning starWg. mnie powinna ta broń nazywać się "Gwiazdy o poranku". Czemu? A co widzi się jak dostanie się ta bronią w głowę, rano? ;)>>>Berdysz (niech ktoś napisze czy to nie to samo co halabarda)Nie, halabarda to połączenie włóczni z toporem. Berdysz zaś to ta broń, którą posługują się Mroczni Rycerze z H3, tutaj masz jego wygląd.@AcidDobrze, że to Twoja ostateczne decyzja, bo masz jeszcze przycisk Usuń (Qui też taki ma). Alamar 16 stycznia 2006, 18:22 Mam pytanie odnośnie jednostek bojowych:Kto to byli Dragoni i kiedy powstali?Nie chodzi mi tu bezpośrednoi o ich opis (bo mniej więcej wiem), ale o to czy istnieli w Średniowieczu, czyli wtedy gdy nie było w powszechnym używaniu broni byli, to jaki rynsztunek nosili i jaką bronią władali?W MM7 jest wspomniane o Fynaksiańskich Dragonach, ale jak mogli być uzbrojeni to nie wiem (raczej nie w pistolety skałkowe). W MM6 też chyba byli Dragoni, z tym że na smokach (a dokładniej na drake'ach lub wyrmach).I jeszcze jedno, jaka jest polska nazwa Cousinart (to taki ulepszony Dread Knight z MM6, baaaardzo zabójczy, uzbrojony w berdysz i czarną pełną płytówkę)? vinius 16 stycznia 2006, 18:45 Raczej nie, nie wydaje mi się. Dragonia powstała dopiero po sredniowieczu. Powstali we Francji w XVI w, w Polsce - w XVII. Tak więc - nie. może błąd tłumaczenia? albo nierozumienie przez autorów owego tu tkaie ciekawe bronie, które nie zawsze pasują, więc i dodam cos od siebie:ARKAN - broń zarzucana na wroga, powowuje jego spętanie. Popularnie - lasso. Husaria posiadała skrzydła umocowane na plecach, uniemożliwiające zarzucenie ten arkan ni przypiąć, ni przyłatać :)PS. prosze mnie poprawiać, jak cos źle napisałem. Micki 19 kwietnia 2007, 18:36 Wiem, posty w tym temacie są stare, ale może ktoś jeszcze nie Might and Magic są nie tylko bronie ze pałasz był używany w XVI - XX wieku. Tichondrius 19 kwietnia 2007, 19:06 No, ja akurat to zauważyłem. Ale są też bronie których jeszcze nie było... Np. Blastery. Używane od XXI w - XXX w ;P. Z Wikipedii Buzdygan Broń obuchowa – ogólna nazwa każdego typu broni białej przeznaczonej do zadawania ciosów lub cięć miażdżonych. Zazwyczaj ma postać metalowego żeleźca lub głowicy na drewnianym trzonie lub krótkim drzewcu. Wyróżnia się dwa rodzaje broni obuchowej: broń obuchowa miażdżąca, np. pałka, maczuga, wekiera, buława, buzdygan, młot bojowy, cep bojowy, kiścień broń obuchowo-sieczna, np. topór, siekiera, nadziak, czekan, bałta [edytuj] Historia Broń obuchowa jest uważana za najstarszy rodzaj broni używanej przez człowieka. Pierwszymi jej egzemplarzami był kamień – pięściak (będący jednocześnie bronią miotaną) oraz prymitywna maczuga - kawał drewna lub duża kość. W neolicie pojawiła się maczuga nabijana krzemieniami oraz kamienne topory i młoty. Kolejne udoskonalenia broni obuchowej związane są z odkryciem obróbki metali: powstają brązowe a następnie żelazne topory i buławy, maczugi nabijane metalowymi ćwiekami. W tym okresie pojawią się broń sieczna, jednak prostsza w budowie i znacznie tańsza broń obuchowa pozostaje najpopularniejszym rodzajem broni białej w starożytności. W średniowiecznej Europie nastąpił prawdziwy rozkwit broni obuchowej ze względu na jej dużą skuteczność. Używane były przybyłe ze Wschodu buzdygany i buławy, pochodzące od maczug wekiery oraz wywodzące się z narzędzi użytkowych cepy i młoty bojowe. Główną zaletą tego typu broni był fakt, że miękkie pancerze (kolczugi, brygantyny, karaceny i inne) stanowiły słabą osłonę przeciwko miażdżącym ciosom. Skuteczniejsze okazały się dopiero późnośredniowieczne, sztywne zbroje płytowe, co zaowocowało z kolei wzmożonym rozwojem broni obuchowo-siecznej. Powstały najróżniejsze odmiany toporów oraz ich pochodne: czekany i nadziaki. Od XV-XVI wieku broń obuchowa zaczyna zanikać. Rozpowszechnienie broni palnej spowodowało stopniowe wycofywanie z użytku zbroi, przez co broń obuchowa stała się niepotrzebna, a do tego bardzo nieporęczna w starciu z lekka bronią sieczną, taką jak rapier czy szpada. Broń miażdżąca przestała mieć znaczenie wojskowe z końcem średniowiecza, choć nadal używana jako broń chłopska podczas powstań do XVIII a nawet XIX wieku. Niektóre rodzaje broni obuchowej (buława, buzdygan) przekształciły się w oznaki władzy wojskowej. Nieco dłużej służyła w wojsku broń obuchowo-sieczna. Topory (mniejsze i lżejsze niż te średniowieczne) były na wyposażeniu armii europejskich do XVII-XVIII wieku ze względu na swą uniwersalność: możliwość stosowania nie tylko jako broń ale i jako narzędzie przy pracach saperskich. W dzisiejszych czasach, mimo całkowitego wycofania broni obuchowej z zastosowań militarnych, niektóre jej egzemplarze (np. pałka policyjna, pałka teleskopowa, nunchaku, kastet itp.) nadal stosowane są do walki. Gerwazy po nim kryślił³⁶⁶ palcem różne rysy;Widać, że przyszłych wypraw snuł plany mu coraz barǳie powieki brzemienne,Bezwładną kiwnął szyą, czuł, że go sen bierze,Zaczął wedle zwyczau wieczorne mięǳy Oczenaszem i Zdrowaś Maryą,ǲiwne stanęły mary, tłoczą się i wĳą:Klucznik wiǳi Horeszki, swoe dawne pany;Ci niosą karabele³⁶⁷, druǳy buzdygany³⁶⁸,Każdy groźnie spoziera i pokręca wąsa,Składa się karabelą, buzdyganem wstrząsa;Za nimi eden cichy, posępny cień mignął,Z krwawą na piersi plamą. Gerwazy się wzdrygnął,Poznał Stolnika; zaczął wkoło siebie żegnać,I ażeby tym pewnie straszne sny rozegnać,Odmawiał litanĳą o czyscowych wzrok mu skleił się, zaǳwoniło w uszach —Wiǳi tłum szlachty konne, błyszczą karabele:Zaazd! zaazd Korelicz i Rymsza na czele!I ogląda sam siebie, ak na koniu siwym,Z podniesionym nad głową rapierem³⁶⁹ straszliwymLeci; rozpięta na wiatr szumi taratatka,Z lewego ucha spadła w tył konfederatka;Leci, ezdnych i pieszych po droǳe obala,I na koniec Soplicę w stodole ciężka marzeniami na pierś spadła głowa,I tak usnął ostatni Klucznik Zemsta³⁶⁶yli — ǳiś popr.: kreślić. [przypis edytorski]³⁶⁷aaela — lekka szabla o otwartym elcu i rękoeści ukształtowane na wzór głowy orła (z wypukłościąw kształcie „ǳioba” na końcu), zwykle ozdobna; broń wywoǳąca się z Turci, przyswoona ako tradycynaszabla szlachty polskie, charakterystyczna dla sarmatyzmu. [przypis edytorski]³⁶⁸uzdyan (tur. ozdoan: pałka) — dawna wschodnia broń obuchowa, podobna do buławy. [przypis edytorski]³⁶⁹aie — broń biała, dłuższa od szabli, o proste, obusieczne klinǳe, z osłoną dłoni (koszem); w Polscestosowana głównie przez woska cuǳoziemskiego pochoǳenia, np. ratarów, dragonów. [przypis edytorski]ADAM MICKIEWICZ Pan Tadeusz czyli ostatni zajazd na Litwie 100KSIĘGA SZÓSTAZACIANEK³⁷⁰Piewsze ucy wojenne zajazdu yawa Potazeo oa z ane i ao zeczy ulicznej alszy ci wyawy Potazeo ezsutecznej st o onoiac aciane szlaceci ozyn isanie doostwa i osoy aa ozysieoNieznacznie z wilgotnego wykradał się mrokuŚwit bez rumieńca, wiodąc ǳień bez światła w wszedł³⁷¹ ǳień, a eszcze ledwie est widomy:Mgła wisiała nad ziemią, ak strzecha ze słomyNad ubogą Litwina chatką; w stronie wschodu,Widać z bielszego nieco na niebie obwoduŻe słońce wstało, tędy ma zstąpić na ziemię;Lecz iǳie niewesoło i po droǳe Świt, ŚwiatłoZa przykładem niebieskim, wszystko się spóźniłoNa ziemi. Bydło późno na paszę ruszyłoI zdybało³⁷² zaące przy późnym zwykły do gaów wracać o świtaniu;ǲiś, okryte tumanem³⁷³, te mokrzycę chrupią,Te amki w roli kopiąc, parami się kupią,I na wolnym powietrzu myślą użyć wczasu;Ale przed bydłem muszą powracać do w lasach cisza. Ptaszek zbuǳony nie śpiewa;Otrząsnął pierze z rosy, tuli się do drzewa,Głowę wciska w ramiona, oczy znowu mrużyI czeka słońca. Kędyś, u brzegów kałuży,Klekce bocian. Na kopach sieǳą wrony zmokłe,Rozǳiawiwszy się ciągną gawędy rozwlokłe³⁷⁴;Obrzydłe gospodarzom ako wróżby uż dawno wyszli do zaczęły żniwiarki swą piosnkę zwyczaną,Jak ǳień słotny ponurą, tęskną, ednostaną,Tym smutnieszą, że dźwięk e w mgłę bez echa sierpy w zbożu, ozwała się łąka,Rząd kosiarzy otawę³⁷⁵ siekących wciąż brząka,Pogwizduąc piosenkę; z końcem każde zwrotkiStaą, ostrzą żelezca i w takt kuą w we mgle nie widać: tylko sierpy, kosyI pieśni brzmią, ak muzyk niewiǳialnych PtakWieǳa, Praca, Śpiew,UrzędnikW środku, na snopie zboża Ekonom usiadłszyNuǳi się, kręci głową, roboty nie patrzy,Pogląda na gościniec, na drogi rozstane,³⁷⁰zaciane — Nazywaą w Litwie oolic lub zacianie osadę szlachecką, dla różnicy od właściwych wsi,czyli siół: osad wieskich. [przypis autorski]³⁷¹wszed — tu: wzeszedł. [przypis edytorski]³⁷²zdya — przyłapać. [przypis edytorski]³⁷³tuan — mgła, opary; kłąb czegoś sypkiego (np. kurzu) lub lotnego (pary wodne) unoszący się w powietrzui powoduący ego nieprzerzystość. [przypis edytorski]³⁷⁴ozwloy — ǳis popr.: rozwlekły. [przypis edytorski]³⁷⁵otawa — trawa odrastaąca po uprzednim skoszeniu. [przypis edytorski]ADAM MICKIEWICZ Pan Tadeusz czyli ostatni zajazd na Litwie 101Page 1 and 2: KSIĘGA PIERWSZAGOSPODARSTWOPowt anPage 3 and 4: Stoą na szańcach²¹ Pragi, na stPage 5 and 6: (Daleki krewny pański i przyaciel Page 7 and 8: Woski z Woźnym⁴¹ Protazym ze śPage 9 and 10: I nie przeczym, że nasi synowie i Page 11 and 12: Zazdroszczono domowi, przed któregPage 13 and 14: Czarował; tak były czary przeciw Page 15 and 16: Tadeusz zatem przywiózł w strony Page 17 and 18: Lecz straszny na reducie, balu i sePage 19 and 20: O pani Telimenie, lecz go nie mógPage 21 and 22: Lasami i bagnami skradał się taemPage 23 and 24: KSIĘGA DRUGAZAMEKPolowanie z cataiPage 25 and 26: Tadeusz, będąc bliższy, obydwu wPage 27 and 28: Nie chciał, bo wszęǳie tęskniłPage 29 and 30: Wąsal tak wzbił się w dumę łasPage 31 and 32: Jest wieść o akimś krwawym lub zPage 33 and 34: I krzątała się służba około Page 35 and 36: Jeszcze zbyt wcześnie, eszcze na pPage 37 and 38: I zboża mamy dosyć, psy nas nie oPage 39 and 40: Ani groził kłótnikom więce, aniPage 41 and 42: KSIĘGA TRZECIAUMIZGIyawa aieo na sPage 43 and 44: I zrywała się lecieć ak kraska¹Page 45 and 46: I owe odpowieǳi, tak wieskie, tak Page 47 and 48: Leji, ako szampańskie kieliszki wyPage 49 and 50: «Jak mamę kocham — rzekła — Page 51 and 52: Gdy aśćka rekuzue pana Tadeusza,OPage 53 and 54: Kaktusy, aloesy, mahonie, sandały,Page 55 and 56: Wszystko miesza się, zrywa, mąci Page 57 and 58: Dać znać — dodał pan Sęǳia Page 59 and 60: Ostatni z Jagiellonów woownik szczPage 61 and 62: W owym sercu, błyszczało dwoe asnPage 63 and 64: Ciągnie się wielonożny stół wPage 65 and 66: Prawǳiwa bernardynka, pewnie z KowPage 67 and 68: Odparł Wilbik. — To przecież zwPage 69 and 70: Za tymi eziorkami uż nie tylko kroPage 71 and 72: Nie mogą dłuże czekać! Już ze Page 73 and 74: Chwiał się. Woski z obliczem nabrPage 75 and 76: Wpadło w bestyi paszczę, nie byłPage 77 and 78: Prawda, że po ich strzale upadła Page 79 and 80: »Pukacie teraz — rzekłem — chPage 81 and 82: Młodego chłopca na świat wielki Page 83 and 84: Wtenczas każdy się do nie przez cPage 85 and 86: Wyleciawszy przez bramę, biegł prPage 87 and 88: Cóż o tym będą gadać w OszmianPage 89 and 90: Na polowaniach, zazdach, semikowychPage 91 and 92: Znowu w ostęp³⁴⁴. Asesor z RePage 93 and 94: Wtem Protazy zawołał trzykroć: Page 95 and 96: Dopiero, gdy się Hrabia z PodkomorPage 97: To my we dwóch, Sopliców tych porPage 101 and 102: Stał poważnie, a rad by z radoścPage 103 and 104: Wona o Polskę! bracie! Bęǳiem PoPage 105 and 106: Hrabia pan, ma u szlachty wielkie zPage 107 and 108: Słynie szeroko w Litwie DobrzyńskPage 109 and 110: Pod dachem wiszą cztery ogromne szPage 111 and 112: Ale coraz spadała. Wiatr rozwinąPage 113 and 114: Pełne uciekaących. Niemczyska ak Page 115 and 116: Niemiecką: cóż my robim? wchoǳiPage 117 and 118: Kropiciel krzyczał: «Bez was obePage 119 and 120: Ilekroć z Prus powracam, chcąc zmPage 121 and 122: Bracia! chcecie bó z ruskim wieśPage 123 and 124: Reszta wsiadała na koń. —HrabiaPage 125 and 126: Jako zaklęte w górach kaukaskich Page 127 and 128: (Cała z szczerego złota, z brylanPage 129 and 130: W świcie księcia był książę nPage 131 and 132: Przepłynę, gǳie mnie bratnie czePage 133 and 134: Szukałeś wzroku mego, teraz go unPage 135 and 136: Odszedł; lecz wyraz «podłość»Page 137 and 138: Nim Tadeusz rozeznać mógł, co siPage 139 and 140: t uiusda aliis. Jak tam wiesz, tak Page 141 and 142: KSIĘGA ǱIEWIĄTABITWA nieezieczesPage 143 and 144: Półokrągłe otwory, w te otwory Page 145 and 146: Wazd tłumny, ǳiwny. Przodem, nibyPage 147 and 148: Za domem zaczęła się w wosku pĳPage 149 and 150: Wielki mistrz na bagnety. Zebrał sPage 151 and 152: Dosyć, że się tak stało, ak przPage 153 and 154: Sam na czele z żelazem nad głowęPage 155 and 156: Dodawszy wzaem serca biegną na MosPage 157 and 158: KSIĘGA ǱIESIĄTAEMIGRACJA. 159 and 160: W takim dniu pożądany był czas nPage 161 and 162: «Wielki grzech bezbronnego zabić Page 163 and 164: Przecież powiem otwarcie: ǳiś, tPage 165 and 166: Daąc na skarb milĳon, ak książPage 167 and 168: Klucznik, ǳiee Horeszków znaący Page 169 and 170: I pokaże mi przecież trochę luǳPage 171 and 172: Tak zrobiłem się nagle w oczach lPage 173 and 174: Jest w tym zasługa nie chcieć zosPage 175 and 176: I zalał się ostatnich łez rozkosPage 177 and 178: Z lasów czernią się czapki, rzęPage 179 and 180: Leą w kotły, skowrody, w rondle, Page 181 and 182: Przywraca; słyszeliście rządowe Page 183 and 184: Skąd est przysłowie: większy PanPage 185 and 186: Ale małżeństwo, Zosiu, est rzeczPage 187 and 188: Mięǳy kulami sieǳisz wygodnie akPage 189 and 190: Bogate szli, mina prawǳiwie ułańPage 191 and 192: Niewielkie z porcelany wydęte osobPage 193 and 194: Wrzucił kilka perełek i sztukę mPage 195 and 196: Ów Macie, zwany Rózga! znam ciebiPage 197 and 198: On był żoną i ǳieckiem; z moegoPage 199 and 200: Lecz biada rywalowi, co mię tak znPage 201 and 202: A więc panuem ako starsi nad obiemPage 203 and 204: Było cymbalistów wielu,Ale żadenPage 205 and 206: Muzyk, akby sam swoe ǳiwił się pPage 207 and 208: Na zachód obłok na kształt rąbkPage 209 and 210: Te krae rad bym myślami powitał,G

broń obuchowa podobna do buławy